«تقوی» عامل کنترل و تکیه گاه است
در این باره حضرت علی علیه السلام میفرماید: «أُوصِیکُمْ عِبَادَ اللَّهِ بِتَقْوَى اللَّهِ، فَإِنَّهَا الزِّمَامُ وَ الْقِوَامُ، فَتَمَسَّکُوا بِوَثَائِقِهَا وَ اعْتَصِمُوا بِحَقَائِقِهَا، تَؤُلْ بِکُمْ إِلَى أَکْنَانِ الدَّعَهِ وَ أَوْطَانِ السَّعَهِ وَ مَعَاقِلِ الْحِرْزِ وَ مَنَازِلِ الْعِزِّ، فِی «یَوْمٍ تَشْخَصُ فِیهِ الْأَبْصَارُ» وَ تُظْلِمُ لَهُ الْأَقْطَارُ وَ تُعَطَّلُ فِیهِ صُرُومُ الْعِشَارِ وَ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ، فَتَزْهَقُ کُلُّ مُهْجَهٍ وَ تَبْکَمُ کُلُّ لَهْجَهٍ وَ تَذِلُّ الشُّمُّ الشَّوَامِخُ وَ الصُّمُّ الرَّوَاسِخُ، فَیَصِیرُ صَلْدُهَا سَرَاباً [رَقْرَاقاً] رَقْرَقاً وَ مَعْهَدُهَا قَاعاً سَمْلَقاً، فَلَا شَفِیعٌ یَشْفَعُ وَ لَا حَمِیمٌ یَنْفَعُ وَ لَا مَعْذِرَهٌ تَدْفَع»[۱](اى بندگان خدا، شما را به «تقوای الهی» سفارش مىکنم، که «تقوی» به مثابه مهار شماست و نیز سبب برپایى شماست. به ریسمانهاى محکم تقوا درآویزید و به حقایق آن چنگ بزنید تا شما را به مواضع نهانى آسودگى برد. و به اوطان وسعت و فراخى سوق دهد و به حصارهاى استوار و منازل عزت بکشاند. در روزى که از حیرت چشمها در چشمخانه ها بگردد و همه جا را تاریکى فراگیرد و شتران آبستن بىنگهبانى رها شوند. و در صور دمیده شود و جانها از تنها بیرون آیند و زبانها لال گردد و کوههاى بلند و صخره هاى استوار خرد شده و بریزند آنسان، که از دور چون سرابهاى لرزان در نظر آیند و آبادیها، زمینى خشک و هموار شوند. در آن روز، شفیعى نیستن که شفاعت کند و دوستى نیست که به دفاع برخیزد و هیچ پوزشى سودمند نیفتد.
نکته ها:
۱-مسائل نفسانی و گناهان، بخاطر جذّابیت خاصی که دارد در ظاهر برای نفس انسان، بسیار خوش آیند، لذّتبخش و راحت است اما عواقب بدی را در دنیا و آخرت به دنبال دارد و لذا خیلی ها را گرفتار میکند. بر عکس انجام دادن عبادت و اعمال صالح مانند نماز، روزه، کسب مال حلال و… همچنین پرهیز از دروغ، غیبت، و حفظ نگاه از نامحرم و بطور کلی رعایت حلال و حرام کاری است دشوار ولی شدنی است و عاقبت خوب و بسیار ارزشمندی دارد و لذا مؤمن واقعی و مخلص زیاد نیستند. در این خصوص خدای متعال در قرآن می فرماید: «وَ قَلِیلٌ مِنْ عِبادِیَ الشَّکُورُ»[۲](…اما عده کمى از بندگان من شکرگزارند)!
برای همین است که انتخاب راه درست و حرکت در صراط مستقیم، نیاز به توجه الی الله و استمداد از الطاف بیکران الهی ، و صبر و اسقامت دارد. فقط با گرفتن دستگیرههای محکم «تقوی» و کنترل و رام کردن نفس، تلاش و کوشش در میدان عمل میتوان به سعادت ابدی دست یافت.
۱-هرگاه بخواهیم راهی سفری بشویم، اولین چیزی که برایمان خیلی مهمّ است، اطمینان از «امنیّت راه» است؛ چنانچه افراد مورد وثوقی به ما خبر دهند که این مسیر، خطرناک است برای رفع نگرانی و مقابله با خطرات چکار می کنیم؟ طبعا تجهیزات مورد نیاز را برمیداریم و این کاری است کاملا عاقلانه و منطقی. شخصیتی مانند امیرالمؤمنین علیه السلام در خطبه فوق به مخاطرات و مشکلات قیامت اشاره و را ه مقابله با آنرا به ما گوشزد فرموده که عبارت است از «رعایت تقوای الهی». بنابر این اگربخواهیم به آن نتایج درخشان «تقوی» برسیم و از مشکلات، گرفتاریها و صحنههای هولناک قیامت نجات پیدا کنیم راه دیگری جز رعایت «تقوی» نداریم. کسی که بدون توجه به هشدارها و بدون آمادگی لازم سفری طولانی و بیبرگشت عالم آخرت را آغاز کند، طبیعی است که با سختیهای پایان ناپذیر عذاب آخرت مواجه شده و جز غم و اندوه فراوان و پشیمانی بیحاصل چیزی عایدش نخواهد شد.!!!
[۱]– نهج البلاغه، خطبه ۱۹۵
[۲] -سورسبأ، آیه۱۳.
#تقوا_عامل_نجات_و_ خوشیختی