جایگاه تقوای الهی در دعای عرفه
امام حسین (علیه السلام) در حالی که اشگ از چشمان مبارکش سرازیر بود، در سرزمین عرفات با خداوند متعال اینگونه مناجات میکند: « اَللَّهُمَّ اِجْعَلْنِی أَخْشَاکَ کَأَنِّی أَرَاکَ وَ أَسْعِدْنِی بِتَقْوَاکَ وَ لاَ تُشْقِنِی بِمَعَاصِیکَ»[۱]؛ خدایا مرا جوری قرار بده (و توفیق عنایت کن) که از تو بترسم طوریکه گویا تورا میبینم و مرا بوسیله «تقوایت» به سعادت برسان و بر اثر گناهان و معاصیات مرا بد بخت نکن.
نکته
از این جملات استفاده میشود که آن حضرت «تقوای الهی» را وسیله سعادت و خوشبختی میداند به این معنا که موفقیت و به دست آوردن خیر دنیا و آخرت راهی دارد و آن عبارت است از زندگی همراه با رعایت تقوای الهی و این، عملا حاصل نمیشود مگر اینکه انسان خدا را حاضر و ناظر بر اعمال خودش بداند و همواره از عذاب الهی ترسان باشد و گناه را عامل شقاوت و بدبختی دانسته و از آن پرهیز نماید. و لذا آن حضرت این سه جمله را کنارهم ذکر فرمود.
بنابر این پیام دعای عرفه این است که انسان خوشبخت کسی است که در میدان عمل و موقع امتحان نشان دهد که واقعا اهل تقوا میباشد، با حرف و ادعا کار درست نمیشود. وبرای موفقیت در این راه هم نیازمند توفیق الهی هستیم و برای کسب چنین توفیقی باید از فرصتهای مغتنم و با ارزشی مانند شب و روز عرفه استفاده کرده و عاجزانه و خالصانه از خدای متعال آنرا درخواست کنیم خدایی که خودش فرمود: «وَقَالَ رَبُّکُمُ ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ»[۲]؛ بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را.
[۱] – دعای عرفه امام حسین (علیه السلام)
[۲]– سوره غافر، ایه۶۰.