امیرالمومنین علیه السلام و یاد خدا
آن حضرت أعبد مردم و سید عابدین و مصباح متهجدین بود.نمازش از همه کس بیشتر و روزه هاش فزونتر بود.بندگان خدا ازآن جناب نماز شب و ملازمت دراقامه نوافل را آموختند، و شمع یقین را در راه دین از مشعل او افروختند. پیشانى نورانى اش از کثرت سجود پینه کرده بود ومحافظت آن بزرگوار براداى نوافل به حدى بود که نقل شده در لیله الهریر در جنگ صفین بین الصفین، نطعى (پوستینى) برایش گسترده بودند و بر آن نماز مى کرد و تیر از راست و چپ او میگذشت و برزمین مى آمد و ابدا آن حضرت را در ساحت وجودش تزلزلى نبود و به نماز خود مشغول بود، گاهگاهى از خوف وخشیت الهى آن حضرت را غشى عارض مى شد.(۱)
آمادگى حضرت على« علیه السلام » براى مرگ
در حدیثى آمده است:
«قیل لامیرالمؤمنین ما الاستعداد للموت قال: اداء الفرائض و اجتناب المحارم و الأشتمال على المکارم ثم لا یبالى أوقع على الموت ام وقع الموت علیه و اللّه ما یبالى ابن ابیطالب أوقع على الموت اووقع الموت علیه»: از امیر مؤمنان« علیه السلام » سؤال شد که آمادگى براى مرگ چیست و چگونه است؟ فرمود: عبارت است از انجام واجبات و ترک محرمات و برخوردارى از مکارم اخلاق (کرامتهاى اخلاقى)، پس (کسى که این گونه شد) باکى ندارد که او بر مرگ واقع شود و یا این که مرگ او را دریابد؛ سوگند به خدا! فرزند ابى طالب را باکى از این نیست که او به سراغ مرگ برود یا مرگ به سراغش آید.(۲)
(۱) قمی ( شیخ عباس )، منتهى الآمال ، ج ۱، ص ۱۷۳ و ۱۷۴.
(۲) قمی ( شیخ عباس ) سفینه البحار ج ۲ ، ص ۵۵۴ (موت).