“یاد خدا” و نشانه های “ذاکران”
نشانه دوم
درحالى امر به معروف و نهى از منکر مى کنند که خود عامل به معروف و منتهى از منکرند.
آن حضرت (در ادامه خطبه درباره «اهل ذکر») فرمود: «… و یهتفون بالزواجر عن محارم اللّه فى أسماع الغافلین یأمرون بالقسط و یأتمرون به و ینهون عن المنکر و یتناهون عنه»: و غافلان را با فریادهاى خود متوجه کیفر محرمات الهى مى کنند و به عدالت (و معروف) فرمان مى دهند و خود به آن عمل مى کنند؛ مردم را از بدى باز مى دارند و خود به گرد آن نمى چرخند….۱
چرا که اینها به معناى واقعى کلمه ذاکر خدا هستند و ذکر حقیقى همیشه با اطاعت همراه است در این باره در حدیثى از امام صادق« علیه السلام » مى خوانیم : «من کان ذاکرا للّه على الحقیقه فهو مطیعٌ و من کان غافلاً عنه فهو عاصٍ و الطاعه علامهُ الهدایه و المعصیه علامهُ الضلاله و أصلهما من الذکر و الغفله.»: هر که براستى بیاد خدا باشد فرمانبردارى کند و هر که از خدا غافل باشد نافرمانى کند، طاعت نشانه ره یافتگى است و معصیت علامت گمراهى و ریشه هر دو یاد خدا و غفلت است.۲
۱- محمدی ری شهری، میزان الحکمه، ب۱۳۴۴، ح۶۴۶۴
۲- همان، ب۱۳۴۲، ح۶۴۵۳۰