“یاد خدا” و نشنانه های “ذاکران”
نشانه چهارم
«علمهای هدایت، و چراغهای تاریکی»
حضرت علی (علیه السلام )در ادامه کلام خود درباره اهل ذکر فرمود:
«…لَرأیتَ أعلامَ هُدىً و مصابیح دُجىً قَد حَفّت بهم الملائکه و تنزّلت علیهم السکینه و فُتحَت لهم أبواب السّماءِ و اُعِدِّت لَهم مَقاعِدُ الکرامات فى مَقعَدٍ (مقام) إطّلع اللّه عَلیهم فیه فَرَضى سَعیَهُم و حَمدِ مقامهم»: آرى اگر آنها را در پیشگاه عقلتان مجسم کنیدخواهید یافت که آنها نشانه هاى هدایتند، و چراغهاى تاریکى، فرشتگان آنان را در میان گرفته، آرامش بر آنها نازل گردیده درهاى آسمان به رویشان گشوده شده و مقام محترمى برایشان فراهم آمده است؛ مقامى که خداوند به آن نظر رحمت انداخته آنها را مى نگرد؛ از سعى و کوشش آنان راضى و موقعیتشان را مى ستاید.۱
چون خود به دانسته ها و گفته هاى خود به خصوص در مورد “یاد خدا” باور دارند و پیوسته آنها را در مرحله عمل رعایت مى کنند؛ لذا در پرتو آن از نورانیتى خاص برخوردار مى شوند.
رسول خدا« صلى الله علیه وآله » درباره نقش مداومت بر عمل خیر در گفتار، کردار و اخلاق انسان فرمود: «امّا المداومه على الخیر فَیَتَشعّبُ منه: ترکُ الفواحشِ و البُعد من الطّیش و التحرّجُ و الیقینُ و حب النجاهِ و طاعهُ الرحمنِ و تعظیمُ البرهان و اجتنابُ الشیطانِ و الأِجابه للعدل و قولُ الحقّ فهذا ما أصاب العاقل بمداومه الخیر.» آنچه از مداومت بر کار نیک برمى خیزد، عبارت است از: ترک زشتی ها، دور شدن از سبک سرى، بیرون آمدن از گناه و یقین و عشق به رهایى و رستگارى، فرمانبردن از خداى بخشنده، بزرگداشت برهان، کناره گیرى از شیطان، پذیرش عدل و گفتار حق، اینها چیزى است که از پیگیرى در کار نیک به خردمند مى رسد.۲
اینها کسانی هستند که توجه دیگران به سوى انها جلب شده و تحت تاثیر اعمال و گفتار صادقانه ایشان قرار مى گیرند و راه را پیدا می کنند.
و لذا اما صادق (علیه السلام )به ما توصیه فرموده است: «کونوا دعاه الناس بغیر ألسنتکم»: با غیر زبانتان (با عمل) دعوت کننده مردم به سوى حق باشید.۳
۱- نهج البلاغه، (ادامه) خطبه/ ۲۲۲.
۲- تحف العقول، ۱۴۰۴ق، ص۱۷
۳- بحار الانوار، (ط- بیروت)، ۱۴۰۳ق، ج۶۷؛ص۳۰۹