پیشگفتار
«وَلَقد یَسّرنا القرآن للذّکر فهل من مذکر»: و ما قرآن را براى «ذکر» و «یادآورى»
آسان قرار دادیم، آیا کسى هست که متذکّر شود؟
در آن سالهایى که در کلاسهاى تخصصى تفسیر شرکت مىکردم و هنوز دوره تمام نشده بود، روزى مشغول تلاوت قرآن بودم؛ وقتى به آیه فوق رسیدم علاوه بر محتواى تکان دهنده آن، چندین بار تکرار شدنش توجه مرا به خودش جلب کرد و به تأمل واداشت که چه شده است که ما از این کتاب آسمانى که خدوند متعال در چندین آیه، از آسان بودن آن براى «ذکر» خبر داده است، این همه از آن دور شده و خود را از استفاده از محضرش محروم ساختهایم. کتابى را که آمده است همه جهانیان را متذکّر و متوجه «خدا» و مسائل مربوط به آخرت سازد و به سعادت دنیا و آخرت هدایت نماید اینگونه در مهجوریت قرار دادهایم؛ طورى که بسیارى از ما از تلاوت آن، فقط براى مردگان خود استفاده مىکنیم!؟ از همان لحظات تصمیم گرفتم با توکّل بر خدا و عنایت حضرات معصومین علیهم السلام پیرامون موضوع «ذکر» کار کنم و در صورت امکان و موافقت مسئولین مربوطه، همان را موضوع پایان نامه
خود قرار دهم که بحمدالله زمینه فراهم شد و خداوند متعال دست ما را گرفت و به تدوین موفق نمود و کتاب حاضر در حقیقت همان پایان نامه است با مقدارى تغییر. خدا را بر این لطف و عنایت سپاس مىگویم و از حضرات «معصومین علیهم السلام» به خاطر عنایات و دستگیریهایى که از ما داشتند، بسیار ممنون هستم و اگر ثوابى از ناحیه حق تعالى بر این کار کوچک تعلق گرفت آن را محضر مبارک آنها تقدیم مىنمایم. ضمنا” از زحمات و تلاشهاى همه نویسندگان و مترجمانى که از نوشتهها و ترجمههاى آنها در این کتاب استفاده شده، قدردانى نموده و براى آنان که از دنیا رفتهاند، درخواست علو درجات و براى آنها که در قید حیات هستند دعاى سلامتى و عافیت و توفیق تلاش بیشتر را دارم و نیز از همه کسانى که به نحوى در ایجاد زمینه و تدوین این نوشتار ما را یارى کردهاند اعمّ از مرکز محترم مدیریت حوزه علمیه قم (به ویژه واحد رسالههاى علمى)، مسئولین محترم مرکز تخصصى تفسیر و اساتید محترم آن مرکز به ویژه حضرت آیها… معرفت، که علاوه بر مقدمهاى که بر این کتاب مرقوم فرمودهاند، به عنوان استاد راهنما نیز زحماتى را متحمل شدهاند، تشکر فراوان دارم.
۱۱ ذیقعده ۱۴۲۵ – ۴ دى ۱۳۸۳
سالروز ولادت باسعادت امام رضا(علیه السلام)
قم – على الماسى
مقدمه آیتالله معرفت
بسمه تعالى
قال تعالى: «فاذکرونى أذکرکم واشکروالى ولاتکفرون» همواره یاد خدا آرامشبخش است. «ألا بذکرالله تطمئن القلوب» دل آرام گیرد به یاد خداى. آرى در تمامى مراحل زندگى هزگز نباید خدا را فراموش کرد زیرا توجه به حضور خدا در هر حال و وضع انسان، مایه دلگرمى مىشود و هرگز به انسان حالت یأس و ناامیدى دست نمىدهد و بدینسان همواره با نشاط و سرزنده است.
نوشتار ارزنده جنابآقاى الماسى در زمینه ذکر خدمتى بزرگ در راه سعادت بخشیدن به حیات انسانى است که با قلم شیوا و توانا به رشته تحریر در آورده و در همه زمینهها حق مطلب را ادا کرده است و این عمل شایسته هرگز فراموش شدنى نیست همان گونه که یاد خدا هرگز فراموش نمىشود. فللّه دره و علیه اجره. وفقه الله لمرضاته آمین.
قم – محمد هادى معرفت
۱۳۸۳/۷/۷